Proxéctase un hotel cun desenvolvemento dos espazos que entende os modos de habitar e presta atención aos usuarios, procurando unha arquitectura atractiva, humanizada e accesible. A implantación adáptase á topografía. A escala minimízase combinando proporcións e materiais tradicionais, pero creando paisaxe contemporánea.

O bloque dos servizos comúns elévase en planta primeira, para crear un acceso cuberto en planta baixa e continuar a escala da casa parroquial próxima. Tómase como referencia a escala pequena dos muíños ao longo do río Umia para os módulos das habitacións que se van virando segundo a óptima orientación e vistas. A edificación se fragmenta para crear espazos verdes entre os volumes e adaptarse ás diferentes escalas das edificacións rurais da contorna. Entre os módulos recupérase o grosor da fachada tradicional creando espazos habitables. As edificacións rodean un xardín interior. A auga discorre polo mesmo, como un regacho máis, mentres que a vexetación tapiza os espazos abertos. Entrelazando os diferentes módulos discorre unha galería acristalada que lembra aos camiños emparrados galegos, que actúa como un colchón térmico, ventilación cruzada en época estival e efecto invernadoiro no inverno.